CRNOGORSKA NOSNJA - ZENSKA

Ženska nošnja se sastoji od svilene košulje ukrašene vezom, ispod koje se nosio bustin - potkošulja bez rukava, duge svilene suknje, svjetlozelenog koreta bez rukava, dokoljenica i opanaka. Đevojke su na glavi nosile kapu, a žene raznobojnu ili crnu maramu, zavisno od životnog doba. Oko struka se nosio srebrni ili pozlaćeni pojas - ćemer, kovan ili rađen u tehnici filigrana.

CRNOGORSKA NARODNA NOSNJA - MUSKA

Crnogorska narodna nošnja je izuzetno raskošna, elegantnog kroja, smjelih kombinacija boja sa bogatim zlatovezom.
Muška nošnja se sastoji od bijele košulje, plavih širokih gaća, bijelih dokoljenica, nazuvaka, opanaka ispreplijetanih oputom, crvenog džamadana sa ili bez rukava, svjetlozelenog gunja ili tamnozelene dolame, crvene dušanke bogato ukrašene, koja se oblačila preko gunja. Preko gunja ili dolame oblačio se i jelek, sam ili sa tokama. Oko struka se nosio kožni pojas silav, oko kojeg se više puta omotavao svileni pojas - trombolos. Uz nošnju se nosila i kapa sa crnim rubom (deravija) i crvenim poljem (tepelak) na kome se zlatovezom izrađivao crnogorski grb, inicijali vlasnika ili drugi simboli. Za pojasom se nosilo oružje, par pištolja i jatagan, a preko ramena duga puška, džeferdar ili arnautka.

ZABLJAK

Grad Žabljak nalazi se na sjeverozapadu Crne Gore, u srcu Durmitorskog područja, na visini od 1450 metara nadmorske visine i predstavlja najvisočije urbano naselje na Balkanu. Smješteno je u podnožju Durmitora i okruženo sa 23 planinska vrha od preko 2200 metara, sa 18 planinskih jezera i kanjonom rijeke Tare, najdubljim u Evropi. Danas u Žabljaku i okolini živi preko 4500 stanovnika.Prvi slovenski naziv ovoga mjesta bio je “Varezina voda”, vjerovarno zbog jakog izvora pitke vode, oko koga se i formiralo naselje. Kasnije, dobija naziv “Hanovi” ili izvorno “Anovi”, gdje su odmarali trgovački karavani. Današnji naziv Žabljak dobija zvanično 1870. god., kada je u istom danu započeta izgradnja crkve, škole i kapetanskog doma. U ratnim danima i pustošenjima stare građevine su nestale. Ostala je samo Crkva Sv. Preobraženja, podignuta u čast pobjede nad Turcima, 1862. godine. Nastanak Žabljaka pratio je i začetak nekoliko trgovačkih i zanatskih radnji i kafana. Tako je, već osamdesetih godina 19 vijeka, Žabljak predstavljao i neku vrstu tržista, što je uticalo da postepeno počne preuzimati ulogu upravnog središta durmitorskog regiona. U periodu prije Drugog svjetskog rata, Žabljak je predstavljao varošicu sa tipično planinskom arhitekturom. Već u tom periodu, jedinstvena priroda počinje da privlači veliki broj turista iz tadašnje Kraljevine Jugoslavije, ali i iz inostranstva. Posebno su, zbog svojih veza sa Crnom Gorom, bili brojni gosti iz Italije. Osim veličanstvenog prirodnog ambijenta, bogatstvo ovoga područja životinjskim svijetom i pogodnostima, koje pruža za lov i ribolov, dovodi na Žabljak i dosta zaljubljenika u ovu vrstu sporta. Tokom Drugog svjetskog rata, varošica je bila spaljena. Spaljeni su svi domovi, ustanove i ništa od ovog malog planinskog naselja nije ostalo, osim loma i zgarišta. Od tada, pa sve do današnjih dana, Žabljak se gradio i izgrađivao i postao centar zimskog turizma u Crnoj Gori. Jedinstvena i raznolika prirodna bogatstva, na ovako malom prostoru, preporučili su Žabljak za ekološku prijestonicu prve ekološke države na Svijetu. Poslanici Skupštine Crne Gore, opijeni svježim planinskim zrakom, na vanrednoj sjednici, odžanoj pod vedrim nebom, donijeli su odluku o proglašenju Crne Gore za prvu ekološku državu i jednoglasno izabrali Žabljak za njenu prijestonicu.

RIJEKA TARA

U ambijentu čudesnih sunovrata, ispod okomitih strana dubokih i preko hiljadu metara, probijajući se između planina Bjelašnice, Sinjajevine, Ljubišnje i Durmitora, teče jedna od najljepših crnogorskih rijeka, TARA. Kao usječena brazda između planinskih vrhova teče bistra planinska rijeka, a njene vode, s vrijemena na vrijeme, sačinjavaju divne pejzaže sa pitomim i plodnim dolinama na kojima su njive, voćnjaci, gajevi i pašnjaci na kojima pasu stada ovaca i koza, nerijetko zajedno sa divljači, kojom je puna dolina i kanjon rijeke. Teče i protiče dalje kroz ambis nad kojim u pravoj vertikali štrče borovi samotnjaci koji izniču, reklo bi se, iz same kamene litice, sunovraćene u dubini ambisa ovoga znamenitog kanjona. Teče, i kao da se krije od zaljubljenih pogleda u njene brzake, u njen kamen koga je ona sakrila ispod sebe, a koga nam otkriva njena čista i bistra voda. I putuje Tara i kao da traži nekog nevinog i čistog, sebi sličnog, kome će da se bez pogovora preda. Tako lijepa i čista čitavim svojim tokom, natjera zaljubljenog čovjeka da je tepajući nazove SUZA EVROPE.Kanjon Tare, kao jedinstvena pojava po svojoj dubini od 1000, a mjestimično i 1300 metara, svrstava se odmah iza Velikog kanjona rijeke Kolorado u SAD. Tara, koja na svom kraju čini sastavnicu Drine, ima tok dug 150 kilometra i najduža je crnogorska rijeka. Na dijelu toka kroz nacionalni park Durmitor, Tara ima prosječan pad od 3.6 m/km, uslijed čega postoje brojni vodopadi - bukovi i brzaci koji svojom jedinstvenom pojavom upotpunjuju ambijent CRNOGORSKOG KOLORADA. Čitavim tokom Tara dobija značajne količine vode od brojnih vrela i nekoliko pritoka. Najvažnije pritoke na lijevoj strani su joj Ljutica i Sušica, a najvažnije desne pritoke Vaskovaška rijeka i Draga. Među njima je svakako najpoznatije vrelo Bajlovica sige, izvor na lijevoj obali Tare, izdašnosti više stotina litara u sekundi, kod koga se voda koja izvire iz jezera u pećini Bučavica stropoštava u Taru sa visine od preko 30 i na dužini od oko 150 metara. Od mnoštvo osobenosti Tare posebno mjesto zauzimaju njeni bukovi. Huk nekih većih bukova se čuje i na samim ivicama kanjona. Od preko 40 bukova najpoznatiji su Djavolje lazi, Sokolovina, Bijeli kamen, Gornji i Donji tepački buk i dr. Zbog kvaliteta svoje vode i jedinstvenog eko-sistema, Tara je 1977. godine uvrštena u program “Čovjek i biosfera“ i upisana u ekološki rezervat biosfere Svijeta, čime je zaštićena međunarodno usvojenom konvencijom.Izlet na pojedina mjesta na samim ivicama kanjona, predstvalja poseban vizuelni doživljaj, jer se radi o mjestima sa kojih se pruža veličanstven pogled. Od njih nekoliko posebno treba izdvojiti Ćurevac (1625m). Sa ovog mjesta sa jedne strane vidimo panoramu Durmitora, a sa druge kanjon Tare u kome vijuga rijeka usječena u kamene litice. Sa Ćurovca je divan pogled na živopisno selo Tepca, sa kućama i baštama razasutim u proširenju kanjona. Ako na vrhu Ćurovca zadržite dah i oslušnete, čućete šum Velikog buka sa dubine od preko 100 metara. Mjesto na kom se osjećaju snažne pozitivne vibracije i sa kog će te uvijek otići opušteni i zadovoljni sa nezaboravnim iskustvom. Tu su još i Tmora, udaljena samo oko 7km od Žabljaka, do kojih dolazite kroz predivnu prašumu i osjecate iskonski mir i savršenstvo i ljepotu čitave okoline.Pored svih ovih pogleda prolazićete kroz predivna sela, vidjeti stare seoske mostove na Tari, upoznati njihove stanovnike i način kako su se saživjeli sa rijekom. Preko svega toga naučićete da poštujete i razumijete prirodu i njene blagodeti.
Sve ove ljepote i znamenitosti Suze Evrope ne znače nista dok bar jednom ne osjetite hladnoću i ukus čiste vode tarske, dok ne čujete huk njenih brzaka ili uživate u pogledu sa litica njenog kanjona. A kad se sve ili bar dio toga doživi, ostaje se vječno zaljubljen u Taru.

NP DURMITOR

Durmitor je planina i nacionalni park u Crnoj Gori. Najviši vrh je Bobotov kuk visok 2.523 metara. Smatra se da ime Durmitor potiče od keltskih reči ``dru mi tore``koje znače "planina puna vode.”
Predeli Durmitora, po lepoti i neokrnjenosti retko i autentično delo prirode, proglašeni su nacionalnim parkom 1952. godine. Smešten na severozapadu Crne Gore, park obuhvata osnovni masiv Durmitora sa kanjonima Tare, Drage i Sušice i gornji deo kanjonske doline Komarnice, zauzimajući površinu od 39.000 ha.
Osnovna odlika reljefa durmitorskog područja jeste prostrana visoravan na 1500 metara nadmorske visine, koju presecaju duboke kanjonske doline i sa koje se uzdižu impozantni planinski vrhovi, od kojih je 48 sa preko 2000 metara nadmorske visine i među njima najviši Bobotov Kuk sa 2523 m.
Lepoti durmitorskog masiva posebnu draž daje 18 ledničkih jezera, nazvanih gorske oči, na visinama iznad 1500 m. Najveće i najatraktivnije je Crno jezero. Veličanstvenosti pejsaža doprinose, pored lepote jezerskog basena i blistave vodene površine, prostrani šumski predeo koji ga okružuje i vrh Međeda, gorostasno uzdignut nad njim. Udaljeno je 2 km od planinskog gradića Žabljaka, zimskog turističkog centra Crne Gore.
Među najlepšim ukrasima parka su i bistre, silovite reke koje su ovom području podarile velelepne kanjonske doline. Posebno impresionira reka Tara, kako lepotom i pokretom svojih voda, tako i dubinom i pejzažem kanjona, čineći ga jednim od najlepših u svetu.
Po bogastvu flore i faune, složenosti ekosistema, zastupljenosti preko 1300 vrsta vaskularnih biljaka što predstavlja izuzetnu koncentraciju sa velikim brojem endemičnih i reliktnih vrsta, Durmitor predstavlja izuzetnu prirodnu vrednost i trajnu inspiraciju naučnika i ljubitelja prirode.
Durmitorski nacionalni park obiluje značajnim brojem spomenika kulture od antičkog perioda do najnovijeg doba. Najkarakterističniji su srednjevekovni spomenici: razvaline gradova i utvrđenja, mostovi i karaule, nekropole i manastirski kompleksi u dolini reke Tare.
Sva raskoš prirodnih lepota, ambijentalnih i kulturnih vrednosti Durmitora i reke Tare, preovladala je da se nacionalni park Durmitor uvrsti u spisak Svetske kulturne i prirodne baštine, odlukom Međunarodnog komiteta za Svetsku kulturnu i prirodnu baštinu, u Parizu 1980. godine, dok je reka Tara i njena kanjonska dolina, UNESKO-vim programom Čovek i biosfera 1977. godine uvrštena u svetske ekološke rezerve biosfere.

NP BIOGRADSKA GORA

Biogradsko jezero se nalazi istocno od pravca Kolasin-Mojkovac, na planini Bjelasici, jednoj od najlepsih i najlakse pristupacnih planina Crne Gore. Jezero se nalazi u Biogradskoj gori, jednoj od poslednje 3 prasume u Evropi, u kojoj su mnoga stabla stara i preko 500 godina. Oko jezera se moze prosetati puticem koji vas vodi kroz fantasticu sumu, vidjecete velika drevna stabla, mahovinom obraslo kamenje, prelijepo sumsko cvijece, i sve u svemu zadivljujucu floru. Jezerom se moze ploviti u camcima, a za trenutke odmora tu je restoran, kao i mjesta predvidjena za rostilj.
Nacionalni park "Biogradska gora" zauzima površinu od 5.400 hektara i najmanji je među crnogorskim nacionalnim parkovima. U ovom parku ima 86 drvenastih vrsta, 25 biljnih zajednica sa 220 biljaka, stanovnika samo ovog parka, što se ne može sresti u Evropi na ovako malom prostoru. l životinjski svijet je raznovrstan. Osnovnu vrstu divljači čine srna i veliki tetreb, a ima i medveda, vukova, lisica, kuna, zečeva, orlova i druge divljači. Lov nije dozvoljen u Nacionalnom parku "Biogradska gora", niti ikakva sječa šume, niti pojedinačnog stabla. Prašuma rnora biti vječno očuvana, da živi i umire prirodnom smrću svaka od njenih biljaka i svaka od njenih divljih životinja. Ribolov na svim jezerima je moguć uz dnevnu dozvolu.
Iako na samom ulazu postoji parkiraliste i restoran gde ima dosta ljudi, ali nakon samo nekoliko koraka, kada zadjete u sumu imacete osecaj da ste se preselili u jedan sasvim fantastican svet.

NP LOVCEN

Nacionalni park Lovcen je smjesten u krsovitom regionu Dinarskih Alpa. Nagibi planine Lovcen strmo se uzdizu iznad obalnog podrucja Budve i zapadnog dijela Cetinja. Park se na jugu granici sa autoputem Budva-Cetinje, a na sjeveru sa starim kotorskim putem. “Crna planina”, po kojoj je Crna Gora dobila ime, uzdize se do 1,749 metara nadmorske visine. Park je povrsine 6,220 hektara. Sjediste parka je na Cetinju.Istorija biljnog i zivotinjskog svijeta igra znacajnu ulogu u nacionalnom parku Lovcen, koji sadrzi devet razlicitih zivotnih zona u veoma malom prostoru. Ovako veliki broj zivotnih zona, rezultat je velike raznolikosti flore i faune. U parku postoji 2,000 biljnih vrsta. Ovo obilje zivota je rezultat naglih visinskih razlika i pod uticajem je dvije klimatske zone: Mediteranske i Kontinentalne zone. Njihova kombinacija na ovako malom prostoru je uzrok stvaranja jedinstvene zivotne sredine. U ovom parku se nalazi i mauzolej Crnogorskog vladara i pjesnika, Petra II Petrovica Njegosa. To je impozantna gradjevina sa 461 stepenikom, koji vode od parkiralista do samog Mauzoleja. Njegova izgradnja je zapocela 1951, a za javnost je otvoren 1974. Citavu oblast planine Lovcen Crnogorci smatraju svetom. Kako kazu stihovi poznate pjesme “Lovcen nam je oltar sveti”. Lovcen je simbol Crne Gore i daje joj nacionalni indentitet. Ukratko, ono sto Statua Slobode predstavlja za Amerikance to planina Lovcen predstavlja za Crnogorce. Ovaj park je star preko 50 godina, i u srcima Crnogoraca vjekovima budi snazne emocije. Petar II, pripadnik poslednje velike Crnogorske dinastije Petrovica, koji su zivjeli u obliznjem selu Njegusi (koje spada u VI zonu parka) je zapisao: “Ponosita Lovcenska planino, glava nad oblacima visi te pod sobom ponosito smatra sva cudesa prirodom stvorena”.

CETINJE

U „dolini bogova“ otkrijte priču o crnogorskoj prošlosti kroz bogatstvo istorijskih zdanja i muzeja.
Naprijed - lavirintom cesta kojima su se šepurile aristokrate Evrope. Oslušnite život u dvoru kralja Nikole Petrovića, gdje su pinceze kovale djevojačke snove o budućnosti. Pod stoljetnjim lipama, provjerite kako mjesec „siplje zrake magičeske, čuvstva tajna neka budi“ u zaostavštini duhovnog vladara, velikog mislioca i pjesnika Petra II Petrovića Njegoša. U njegovoj Biljardi pogledajte prvi bilijarski sto koji su iz Kotora na plećima donijeli crnogorski mladići. A to je tek početak, svako zdanje krije svoje priče. Čak se, u gradu pod Lovćenom, čuvaju tri velike hrišćanske svetinje: ikona Bogorodice Filermose, ruka svetog Jovana Krstitelja i čestica Časnog krsta. A na ulicama – živi teatar. Stvaraju ga studenti akademija, glumci, likovnjaci, muzičari, novi kreativni trag na tradicionalnoj baštini. Grad sa koprenom začaranosti, zaustavljenosti u vremenu, pomislićete, i taj vas osjećaj neće napuštati ni u okolnim mjestima: Rijeci Crnojevića, Njegušima, pod obroncima Lovćena, na Ivanovim koritima. Svuda romorenje o prošlosti. Svuda toplo domaćinstvo. Nemojte se nećkati kad vas ponude da probate sir i pršutu iz sela Njeguši. Najbolji ukus Crne Gore slio se u dimljenom mesu koje se suši na ukrštanju vazdušnih struja s planina i sa mora

PODGORICA

Podgorica (prijašnji nazivi Titograd i Ribnica) je glavni grad Crne Gore i najveći grad u toj zemlji jugoistočne Evrope sa oko 139.500 stanovnika 2003. godine. Nalazi se u središnjem dijelu doline rijeke Мorače, odnosno u sjevernom dijelu prostrane Zetske ravnice. Prvotni je grad podignut pod Goricom, te otuda i prvotno ime Podgorica (do 1946. godine). Antička preteča današnje Podgorice bio je rimski Birziminium. U srednjem vijeku su ga Slaveni nazvali Ribnica. 1326. mjesto dobija ime Podgorica. Otada su ga držali Nemanjići, Balsići, despot Stefan Lazarević i Đurađ Branković, a od 1478. grad je pod osmanskom vlašću, da bi 1878. odlukama Berlinskog kongresa pripao Crnoj Gori. Od 1916. do 1918. Podgorica je bila pod austrijskom upravom da bi je okupirali Srbi i u njoj održali takozvanu "Veliku narodnu skupštinu", kojom je Crna Gora nasilno prisajedinjena Srbiji. Između dva rata Podgorica je imala oko 15.000 stanovnika, ali je nakon rata brojka svedena na manje od pet, jer je grad stradao kao malo koji u Evropi, bombardiran 72 puta i gotovo sravnjen sa zemljom. S vraćanjem državnosti Crnoj Gori u Titovoj Jugoslaviji i Podgorica (sada nazvana Titograd) je prosperirala. 1946. Titograd postaje glavni grad Crne Gore zamijenivši Cetinje. Na referendumu 1992. vraćeno joj je staro ime. S procesom tranzicije i pripremama za crnogorsku nezavisnost Podgorica se sve više razvija u važan regionalni centar.

RIJEKA CRNOJEVICA

Ususkan u tisinu Skadarskog Jezera, ovaj mali gradic zaustavio je vreme. Nekada jedan od najvaznijih trgovackih centara na ovim prostorima, za sobom je samo ostavio pejzaz koji svakome koji se nadje na ovom carobnom mestu oduzima dah. Rijeka Crnojevica dobila je ime po Ivanu Crnojevicu, tadasnjem vladaru Crne Gore, koji bezeci pred najezdom Turaka, seli svoju prestonicu na Obod, jedno brdo iznad Rijeke. Rijeka Crnojevica je u davna vremena, bila steciste trgovaca razlicitih veroispovesti, a duh tolerancije koji je uvek bio prisutan, taj cudesni grad je besprekorno negovao. Jedan od glavnih proizvoda, bila je suva ukljeva. Za nju su bogati italijanski trgovci davali velike novce kako bi se nasla na njihovim trpezama. Danas je Rijeka Crnojevica poznata po mostu koji je podigao knjaz Danilo 1853. godine, po blagoj klimi zbog koje su Petrovici ovde sagradili svoj zimovnik, po predivnom pejzazu koji smiruje i ne da da se vratite gradskom zivotu, po vinogradima i vodopadu, koji ce vas docekati na izvoristu reke Crnojevic.

POSMATRANJE PTICA (NP Skadarsko jezero)

Skadarsko jezero je ptičiji raj, posjeduje preko 270 vrsta ptica, od kojih su mnoge prorijeđene i ugrožene. Kao značajno stanište vodenih ptica Skadarsko jezero je 1996. godine Ramsar konvencijom upisano u Svjetsku listu močvara od međunarodnog značaja. Skadarsko jezero predstavlja jedino stanište pelikana na jugu Evrope. U tom smislu NP Skadarsko jezero uredio je prostor za osmatranje ptica koji se nalazi u sjevernom rukavcu jezera (Put Stanaja) i koji je obilježen plutačama narandžaste boje. Izgrađena je i platforma za posmatranje ptica i prilaz istoj je moguć vodenim i drumskim putem.

VIRPAZAR

Ukoliko zelite pobjeci od ljetnje zege i vreve koja vlada kako na plazama tako i u citavom gradu, predlazemo da se iz Bara uputite kroz tunel Sozina, licnim automobilom ili turistickim taksi ili kombi prevozom i dodjete do mjesta Virpazar. To zivopisno mjesto u proslosti je bilo poznato po najvecem crnogorskom pazaru. Virpazar je danas i poznato izletiste, a u proslosti bilo je tranzitna stanica za krstarenje po Skadraskom jezeru. Mnogi znani i neznani koji su u Virpazar dolazili, stalno su mu se vracali, jer je to predivno mjesto jednostavno privlaci ljude kako u toplim ljetnjim danima, tako i s rane jeseni i proljeca. Pa i u hladnim zimskim danima, sivim od kise ili prvih snjegova, Virpazar izgleda privlacno. Domacinske kuce iz kojih se vidi dim iz kamina, koje zagrijavaju domove tokom zime, brojni cunovi , barke i veci turisticki taksi brodovi, koji obicno ljeti prevoze turiste koji zele vidjeti ljepote Skadarskog jezera, stoje privezani uz obalu, a tek po neki vrijedni i uporni Viranin, pokusava se otisnuti ka jezerskoj vodi u nadi da ce se u njegovoj mrezi naci:brojni sarani, ukljeve ili neka jegulja. Ipak, sve cari Virpazara ili Vira, kako se to mjesto u proslosti zvalo, dozivicete u ljetnjim mjesecima. Kada se sa mola ispod davno izgradjenog mosta, ukrcate u jedan od turistickih taksi – brodova, kapetan a ujedno i vodic na brodu, dok vjesto upravljaja plovilom, jednako ce se dobro potruditi da Vam sto bolje objasni proslost Virpazara i Skadarskog jezika, i to nerijetko i na nekoliko stranih jezika. Upoznace Vas sa detaljima kao sto su : da je Skadarsko jezero najvece jezero na Balkanu, i drugo po velicini u Evropi. Saznacete i da na jezeru i okolini zivi preko 200, raznih vrsta ptica. Zbog te cinjenice, poslednjih godina, posebno medju turistima veoma je razvijen birdwatching, ili posmatranje ptica - dvogledima i specijalnim spravama namijenjenih pracenju njohovog pravca letjenja. Skadarsko jezero danas je najbrojnije naselje pelikana u Evropi. Tu se lovi 12 vrsta sljuka, 6 vrsta plovki, 3 vrste gnjuraca i jos 160 drugih pticjih vrsta. Medju naseljenim vrstama u reonu Skadarskog jezera nalaze se i: kormorani – fendaci, galebovi, razne vrste pataka, gusaka, fazana. Cesto se srijecu i rode, caplje (bijela, zuta i siva), ronac i druge danas u svijetu rijetke pticje vrste. Na Skadarskom jezeru veoma je zastupljen i lov ribe. U vodi jezera najcesce se love sarani i jegulje.
Vozeci se po jezeru, mozete se upoznati sa predivnom florom. Ukoliko izrazite zelju, kapetan ce nakratko usporiti voznju, tako da nesmetano mozete ubrati lokvanj, ili predivni bijeli cvijet lotosa kojeg ima duz citavog jezera. Osim dekorativnih stabljika procvjetale trske, uspomenu na boravak u ekoloskim predjelima Skadraskog jezera predtvaljace Vam i svojevrsni suvenir u vidu kasoranje (crnog, nepravilnog bodljikavog ploda) odnosno morskog oraha. Uobicajena turisticka tura jezerom, podrazmijeva zaustavljanje pored ostrvca Grmozur - koji je nakada bio zatvor, posjetu crkvama ciji su zaduzbinari bili starocrnogorski vladari Balsici, te posjeta plazi Murica, gdje se mozete osvjeziti u vodi jezera, odmoriti pod stoljetnim drvecem ili i predahnuti uz divni jezerski rucak (obicno riblja corba i peceni saran)!Na povratku ka Virpazaru, kapetan ce vam predloziti kupanje u vodi gdje je jezero najtoplije, gledanje rijetkih vrsta ptica, razgledanje starih crkava,..